"La vida es una aventura, arriésgate"

viernes, 28 de octubre de 2011

Renuncias

Creo que la vida de tod@s está llena de momentos en los que es preciso renunciar a alguna cosa, persona, experiencia, etc. Hay renuncias grandes, pequeñas, injustas o justas, por amor, por conveniencia y por cualquier motivo que se os pueda ocurrir.

Hace un par de semanas vivido la que es una gran renuncia para mí, he tenido que renunciar a mi cargo y al sueldo que va con él y aunque ha sido una renuncia voluntaria es injusta.

En este país (y en muchos otros supongo), la conciliación de la vida familiar y laboral es poco más que una Utopía. Ser madre supone de alguna forma renunciar a un trabajo para cuidar a tus hijos o a una carrera profesional ambiciosa ya que hay que dedicar tiempo y más tiempo que le quitas a tus hijos, ¿porque se debe escoger entre una cosa y otra?.

Como much@s sabréis cuando entré en R no fueron del todo sinceros conmigo. Tras preguntar en todas las entrevistas por el horario de trabajo (ya que no iba a aceptar turno de tarde) me dijeron que no me preocupara que había otro Team Manager y tendría el horario que me fuera bien ja ja...el resultado ha sido que llevo un año trabajando de 12 a 20h.

Al principio fue muy duro pero como Pau iba a la guardería no tenía un horario cerrado, podía estar con él por la mañana y un rato por la tarde. Al llegar  a P3 lo veo 1h al día por la mañana, desde que se levanta hasta que lo dejo en el autocar y cuando llego está durmiendo.

Como ya me imaginaba la situación se ha vuelto insostenible para el niño y para mí, por lo que he renunciado a mi cargo y sueldo para poder trabajar de 8 a 16h. Lo más fuerte para mí, es que mi compañero que trabaja por las mañanas no tiene ningún tipo de carga familiar ni personal y entró 1 mes antes que yo, pero como este año no he querido solicitar el cambio formalmente para que pudiera entrenar a un equipo pues ahora tiene los derechos consolidados.

Así que me siento como una tonta y bastante frustrada.

Sé que tarde o temprano la situación cambiará, que vendrán ofertas mejores y mientras tanto me voy a centrar en disfrutar de mi enano todas las tardes porque no hay cosa más maravillosa que ver su sonrisa cuando baja del autocar y se da cuenta de que soy yo la que le está esperando.

3 comentarios:

  1. Noia, tu ho has dit molt bé, en aquest país la conciliació és encara una utopia. Ànims, aprofita l'estar més estona amb en Pau i disfruta aquests moments, que són impagables!

    Una abraçada!

    ResponderEliminar
  2. Jo em trobo una mica amb el mateix. Aquest any tinc ja "aparaulada" una reducció que ens afecta directament a la butxaca però noia, el temps amb els petits no té preu i tot va massa ràpid com per no gaudir-ho.

    De tota manera tens raó en que és totalment injust. Ens ho posen ben difícil això de ser mares i treballar!

    ResponderEliminar
  3. Anims .... tot te el seu que ....
    I SEGUR QUE VINDRAN TEMPS MILLORS ....
    Un petonas molt molt molt gros

    ResponderEliminar