Creo que la vida de tod@s está llena de momentos en los que es preciso renunciar a alguna cosa, persona, experiencia, etc. Hay renuncias grandes, pequeñas, injustas o justas, por amor, por conveniencia y por cualquier motivo que se os pueda ocurrir.
Hace un par de semanas vivido la que es una gran renuncia para mí, he tenido que renunciar a mi cargo y al sueldo que va con él y aunque ha sido una renuncia voluntaria es injusta.
En este país (y en muchos otros supongo), la conciliación de la vida familiar y laboral es poco más que una Utopía. Ser madre supone de alguna forma renunciar a un trabajo para cuidar a tus hijos o a una carrera profesional ambiciosa ya que hay que dedicar tiempo y más tiempo que le quitas a tus hijos, ¿porque se debe escoger entre una cosa y otra?.
Como much@s sabréis cuando entré en R no fueron del todo sinceros conmigo. Tras preguntar en todas las entrevistas por el horario de trabajo (ya que no iba a aceptar turno de tarde) me dijeron que no me preocupara que había otro Team Manager y tendría el horario que me fuera bien ja ja...el resultado ha sido que llevo un año trabajando de 12 a 20h.
Al principio fue muy duro pero como Pau iba a la guardería no tenía un horario cerrado, podía estar con él por la mañana y un rato por la tarde. Al llegar a P3 lo veo 1h al día por la mañana, desde que se levanta hasta que lo dejo en el autocar y cuando llego está durmiendo.
Como ya me imaginaba la situación se ha vuelto insostenible para el niño y para mí, por lo que he renunciado a mi cargo y sueldo para poder trabajar de 8 a 16h. Lo más fuerte para mí, es que mi compañero que trabaja por las mañanas no tiene ningún tipo de carga familiar ni personal y entró 1 mes antes que yo, pero como este año no he querido solicitar el cambio formalmente para que pudiera entrenar a un equipo pues ahora tiene los derechos consolidados.
Así que me siento como una tonta y bastante frustrada.
Sé que tarde o temprano la situación cambiará, que vendrán ofertas mejores y mientras tanto me voy a centrar en disfrutar de mi enano todas las tardes porque no hay cosa más maravillosa que ver su sonrisa cuando baja del autocar y se da cuenta de que soy yo la que le está esperando.
Noia, tu ho has dit molt bé, en aquest país la conciliació és encara una utopia. Ànims, aprofita l'estar més estona amb en Pau i disfruta aquests moments, que són impagables!
ResponderEliminarUna abraçada!
Jo em trobo una mica amb el mateix. Aquest any tinc ja "aparaulada" una reducció que ens afecta directament a la butxaca però noia, el temps amb els petits no té preu i tot va massa ràpid com per no gaudir-ho.
ResponderEliminarDe tota manera tens raó en que és totalment injust. Ens ho posen ben difícil això de ser mares i treballar!
Anims .... tot te el seu que ....
ResponderEliminarI SEGUR QUE VINDRAN TEMPS MILLORS ....
Un petonas molt molt molt gros